Historia powstania Koła nr 4 Morskie Oko Związku Podhalan w Północnej Ameryce wiąże się z osobą Stefana Jarosza – reprezentanta Towarzystwa Tatrzańskiego w Polsce. Odwiedzając większe polskie osady w Stanach Zjednoczonych, trafił do Detroit, gdzie podczas Wieczornicy Góralskiej urządzonej w Domu Polskim spotkał się z Jakóbem Klamerusem. Ten obiecał mu, że zorganizuje w tym mieście silne koło górali. Jeszcze w tym samym tygodniu Jakób Klamerus zwołał specjalne zebranie organizacyjne wszystkich górali mieszkających w Detroit. Spotkanie odbyło się 23 lutego 1929 roku w domu Franciszka Łazowskiego. Na zebranie przyjechał również Stefan Jarosz, który w tym czasie przebywał w Toledo (Ohio). Opowiedział o celach i zadaniach nowej organizacji góralskiej, jaka powstała w Chicago i zachęcał do utworzenia koła tego związku w Detroit. Pomysł utworzenia koła zyskał akceptację. Wybrano tymczasowy zarząd. W skład pierwszego zarządu weszli: Jakób Klamerus – prezes, Jan Hryczyk – pierwszy wiceprezes, Józef Skolarus – drugi wiceprezes, Michał Maciasz – sekretarz protokołowy, Jakób Mazurek – sekretarz finansowy, Franciszek Czajka – skarbnik. Podczas zebrania chęćwstąpienia do koła wyraziło ponad 40 osób. Ustalono też miejsce następnych posiedzeń.
Przez pewien czas w Kole nr 4 panował zastój, jednak od Nowego Roku koło zostało zreorganizowane i zaczęło się rozwijać. Wkrótce liczyło już przeszło 80 członków. W 1930 roku w skład zarządu wchodziły następujące osoby: Jakób Klamerus – prezes, Józef Skolarus – pierwszy wiceprezes, Adam Hryczyk – drugi wiceprezes, Franciszek Szymczak – sekretarz protokołowy, Jan Hryczyk – sekretarz finansowy, Franciszek Czajka – kasjer, Jakób Ludwin – marszałek.
Koło nr 4 Morskie Oko w Detroit po kilku latach przestało istnieć. Miało to związek z ogólnym kryzysem ekonomicznym zwanym depresją.
